Rozdział 10

 Spacerowałam po rozległej polanie, pełnej kwiatów. Rozkoszowałam się pięknem otaczającej mnie natury i głęboko wdychałam, panujące wokół, świeże powietrze. Mojej głowy, poza otaczającą mnie przyrodą, nie zaprzątało nic. Moje myśli przelatywały swobodnie w moim umyśle, jak różnorodne ptaki, zanim zdążyłam wyłapać i skupić się choć na jednej z nich. Czułam niesamowitą lekkość w każdym kroku, który stawiałam, a przy zetknięciu z trawą - nieodpartą miękkość, muskającą moje stopy. Pod wpływem licznych pozytywnych emocji, przeskoczyłam w tańcu kilka susów i wykonałam zamaszysty obrót. Stabilnie wylądowałam na ziemi, pochylając się lekko w stronę ugiętej nogi, znajdującej się z przodu. Spokojnie wypuściłam powietrze, uspokajając przyspieszone bicie mojego serca. Powoli podniosłam głowę, w zamiarze wyprostowania się, jednak mój wzrok napotkał jego. Gwałtownie obróciłam się w przeciwną stronę, jednak ojciec stał już niespełna dziesięć kroków przede mną. Ponownie zmieniłam kierunek, zwracając się w prawo, jednak tam również się pojawił, zmniejszając dwukrotnie dzielący nas dystans. Nagle zdałam sobie sprawę, że otacza mnie z każdej możliwej strony, blokując tym samym wszystkie drogi ucieczki. Wystraszona spojrzałam w jego oczy i jedyne, co ujrzałam to nienawiść. Na jego twarzy malował się wścibski uśmieszek, kiedy postąpił kolejny krok do przodu. Przykucnęłam w obronnym geście i schowałam się w swoich ramionach, modląc się w duchu o ratunek. Po chwili czułam jego oddech w niewielkiej odległości od mojego ucha. Spanikowana, chciałam krzyczeć, jednak coś mi na to nie pozwalało. Przyczyną, prawdopodobnie był odczuwalny coraz większy brak powietrza. Po chwili zaczęłam się krztusić i niespodziewanie, wszędzie rozległy się dźwięki piszczących maszyn. Rozejrzałam się dookoła, chcąc zbadać źródło hałasu, jednak przede mną piętrzyły się jedynie egipskie ciemności. W pewnym momencie zorientowałam się, że ojciec odszedł, a w okół mnie pojawiło się kilka zabieganych, rozmawiających między sobą osób. Znalazłam się w centrum wielkiego chaosu, wciąż pogrążona w ciemności, więc kiedy dopadły mnie zawroty głowy, wcale mnie to nie zdziwiło. Stopniowo traciłam świadomość, aż znowu zatopiłam się w głuchej ciszy.

                                                         * * *

   Nagle poczułam uścisk czyjejś ciepłej ręki na mojej dłoni. Uchyliłam oczy, co wbrew pozorom nie było takie łatwe, bo powieki miałam ciężkie jak z żelaza. Pierwszą rzeczą, jaką ujrzałam był biały sufit i rozpraszające się po całej przestrzeni, jasne światło. Powoli skierowałam wzrok trochę niżej i zobaczyłam Macy. To ona trzymała mnie za rękę i mimo widocznego smutku w jej oczach, szeroko się do mnie uśmiechała.

- Cześć Jessy. Jak się czujesz?
- Nie wiem. Potrzebuję chwili, żeby zorientować się, co się dzieje - odparłam odwzajemniając uśmiech.
- Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, jesteśmy w szpitalu.
- Daj spokój Macy, nie jestem taka głupia, wiem gdzie jestem. Po prostu nie pamiętam, co się ostatnio działo.
- Zdaje się, że jechałaś do rodziców. Nie wiem jak to zrobiłaś, ale Liam mówił, że nagle zaczęłaś uciekać przed ojcem i wpadłaś pod samochód. Podobno wyglądało to przerażająco, ale na szczęście nie masz wielkich urazów. Nie wiem, czy coś już zauważyłaś, ale masz złamaną nogę i z tego, co pamiętam, to złamanie bliższego końca kości ramiennej.
- Okej wystarczy, na ten moment nie czuję potrzeby znania najdrobniejszych szczegółów mojego wypadku.
- W porządku - uśmiechnęła się. - Patrz, mama przyszła.

Obróciłam głowę w stronę, w którą skierowany był wzrok siostry i poczułam przy tym mocne ukłucie w prawym barku. Lekko się skrzywiłam, jednak, gdy ujrzałam stojącą w drzwiach mamę, zapomniałam o bólu i uśmiechnęłam się do niej szeroko.

- Witaj, kochanie. Dawno się obudziłaś?
- Dosłownie chwilę temu.
- W takim razie może chciałabyś coś zjeść, pewnie jesteś głodna, co?
- Nie, dziękuję, zupełnie nie mam ochoty na jedzenie.

Kobieta zbliżyła się i usiadła na krawędzi mojego łóżka. Przez chwilę patrzyłyśmy sobie w oczy, po czym uniosła rękę, by pogładzić mnie po policzku. Jej ręka była niesamowicie drobna i delikatna. Szczerze mówiąc, tęskniłam bardzo za tym matczynym dotykiem. Przez ciągłe domowe awantury, nie pamiętam kiedy ostatnio była w naszej rodzinie chwila na takie drobne pieszczoty.

- Mamo? - w tej chwili przypomniałam sobie powód, dla którego przyjechałam do Wolverhampton.
- Tak, córeczko?
- Wszystko w porządku?
- To nie ja miałam wypadek, tylko ty - zaśmiała się. - Jak widać, jestem cała i zdrowa.
- Wiesz, chodzi mi o ojca. Mam nadzieję, że nie ucierpiałaś na tym moim wyjeździe do Leicester.

Mama przestała się uśmiechać i spuściła wzrok w dół, lecz po chwili znów na mnie spojrzała.

- Przyniosę coś do jedzenia, chcesz chleb i wodę czy wolisz coś bardziej ekstrawaganckiego, typu jogurt? - wtrąciła Macy.
- Chleb wystarczy - odparłam od niechcenia.
- Dziecko nie martw się tak o mnie. Przecież mówiłam ci, że z tatą ostatnio było całkiem w porządku - powiedziała troskliwie mama.
- To, że ojciec leżał zachlany przez cały czas, nie będąc w stanie się ruszać, wcale nie jest takie w porządku - wydusiłam przez łzy.
- Wszystko idzie ku lepszemu, naprawdę, niedługo sama to zobaczysz.
- Nieprawda, mówisz to tylko po to, żeby mnie uspokoić.
- Ciii, nie płacz dziecinko - mama dokładnie zaczęła ocierać łzy z mojej twarzy, za pomocą własnej ręki. - Naprawdę wydaje mi się, że zaczęło docierać do niego to, że zraził do siebie swoje córki, a przecież rodzina powinna trzymać się razem.
- Mamo, wiem, że chcesz dla nas jak najlepiej, ale chyba powinnaś przestać się łudzić, że może być jeszcze tak jak kiedyś. Ten człowiek nie jest w stanie naprawić wszystkich błędów, które popełnił w swoim życiu.

Teraz to w oczach mamy stanęły łzy, które z całej siły starała się powstrzymać.

- On jest na korytarzu.
- Kto?
- Tata. Czeka tam od samego początku. Z całej naszej rodziny, to on pierwszy po tobie dotarł do szpitala.
- Mamo, nie chcę go teraz widzieć.
- Wiem słoneczko, nikt cię do tego nie zmusza. On bardzo chciałby z tobą porozmawiać, więc jeśli tylko byś chciała, możesz kogoś poprosić, żeby go zawołał.
- Dobrze mamo, ale nie skorzystam.

W tym momencie do małej sali, w której się znajdowałyśmy, wpadła Macy z butelką wody i chlebem w jednej ręce, a w drugiej dwoma czerwonymi różami.

- Siostra, dostałaś kwiatki od Liama.
- Liam tu jest? - entuzjastycznie niemal wykrzyknęłam to krótkie pytanie.
- Tak i kazał gorąco cię pozdrowić.
- Powiesz mu za chwilę, żeby przyszedł?
- Nie może. Wpuszczają tylko rodzinę - momentalnie mina nieco mi zrzedła. - Może jak będziesz się dobrze czuć, to lekarz pozwoli mu wejść, więc masz przynajmniej powód do tego, by szybko zdrowieć - pozytywnie podsumowała Macy.
- Jess, mam nadzieję, że nie będziesz się gniewać, ale niestety muszę iść do pracy, dostałam tylko jeden dzień wolnego. Przyjdę wieczorem, obiecuję - mama cmoknęła mnie w czoło, a ja odruchowo przymrużyłam oczy.
- Nie przejmuj się, w końcu nie jestem sama.
- Dobrze, Macy proszę zaopiekuj się nią - pozbierała swoje rzeczy, po czym posyłając jeszcze przepraszające spojrzenie w kierunku mojej siostry, zniknęła za białą ścianą.

 Macy pomogła ułożyć mi się w pozycji pół siedzącej i prawie samodzielnie zjadłam to, co dla mnie przygotowała. Rozmawiałyśmy o kompletnych głupotach, bo wokół kręciła się jakaś pielęgniarka. Kiedy odeszła, zapadła na chwilę między nami niezręczna cisza. Macy siedziała zamyślona i widziałam, że kilkakrotnie zamierzała coś powiedzieć, jednak za każdym razem z tego rezygnowała. Ja natomiast wpatrywałam się w nią cały czas, myśląc o ojcu. Odkąd zamieniłam z mamą te kilka zdań na jego temat, nie odstąpił od moich myśli. W końcu zdecydowałam dowiedzieć się od siostry czegoś więcej na dręczący mnie temat:

- Ojciec dalej siedzi w szpitalu?
- Tak, jeszcze przed chwilą tam byłam, a on wciąż czekał i wypytywał się, czy może się z tobą zobaczyć.
- Jest pijany?
- Nie, ani trochę. Jeszcze wczoraj rano był trochę wstawiony, ale naprawdę w niewielkim stopniu. Serio, nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam go w tak trzeźwym stanie.
Tym razem nic nie odpowiedziałam, mimo, że usłyszałam słowa, o których w głębi serca marzyłam od bardzo dawna, nie mogłam w nie uwierzyć. A może nie chciałam nawet przyjmować tego faktu do siebie, bo przecież nawet jeśli na chwilę było lepiej, ten stan nie mógł trwać wiecznie, a ten człowiek z łatwością mógł wszystko popsuć.
- Chyba rzeczywiście wszystko wskazuje na to, że powoli znowu zaczyna mu na nas zależeć, chociaż w niewielkim stopniu - westchnęła Macy.
- Pamiętaj, że po nim można spodziewać się dosłownie wszystkiego. Wolałabym na razie mu nie ufać, żeby znowu nas nie zranił.
- Spokojnie, jesteśmy ostrożne, jednak to nasz tata. Pamiętaj, że kiedyś potrafił być naprawdę dobry i kochany.
- No cóż, zobaczymy. Na razie nie mam siły więcej o nim myśleć.
- W porządku.

Obróciłam głowę w drugą stronę, w nadziei na to, że sen przyjdzie i uwolni mnie na chwilę od tych wszystkich myśli o ojcu. Leżałam tak chwilę, wpatrując się w pustą ścianę, po czym usłyszałam cichy głos siostry:

- Jessy?
- Tak?
- Jest coś, co powinnaś wiedzieć - obróciłam się z powrotem w stronę Macy. - W wypadku straciłaś swoje dziecko - wyszeptała, a ja zamarłam.
 ____________________
Ech średnio to wyszło :/

Dobranoc kochani i udanej niedzieli ♥